1
Ang awtoridad ng Papa bilang pinakamataas na pinuno ng Simbahang Katoliko ay nakabatay sa Banal na Kasulatan at Tradisyon ng Simbahan. Ang konsepto ng pagka-walang pagkakamali ng Papa, ayon sa itinuturo sa Katesismo ng Simbahang Katoliko (CIC 891), ay nagsasaad na ang Papa ay walang pagkakamali kapag ipinahahayag ang mga doktrina ng pananampalataya at moralidad „ex cathedra,” ibig sabihin, kapag siya'y nagsasalita sa kanyang opisyal na kapasidad bilang Kataas-taasang Pastol ng Simbahan. Ang pagka-walang pagkakamali na ito ay isang regalo ng Espiritu Santo na nagpapahintulot na ang Papa, sa mahahalagang usapin para sa kaligtasan, ay hindi magkamali. Simula nang ideklara ang dogma ng pagka-walang pagkakamali noong 1870 sa Unang Konsilyo ng Vatican, ang „ex cathedra” na pagka-walang pagkakamali ay opisyal na ginamit nang dalawang beses: noong 1854 sa pagdedeklara ng dogma ng Imakuladang Paglilihi ni Maria, at noong 1950 sa pagdedeklara ng dogma ng Pag-akyat ni Maria sa Langit.
Ang batayan ng awtoridad na ito ay matatagpuan sa Ebanghelyo ni Mateo (Mt 16,18), kung saan sinabi ni Jesus kay Pedro: „Ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito itatayo ko ang aking Simbahan.” Ang talatang ito ay nagpapakita ng natatanging tungkulin ni Pedro bilang pundasyon ng Simbahan. Sa Juan 21,15-17, ipinagkakatiwala ni Jesus kay Pedro ang misyon ng pagpapastol sa kanyang mga tupa, na kinukumpirma ang kanyang pamumuno sa pamayanang Kristiyano.
Sa Konseho ng Jerusalem (Gaw 15,7-11), isinasagawa ni Pedro ang kanyang pamumuno sa pamamagitan ng pagpapasya na ang pagtutuli ay hindi kinakailangan para sa kaligtasan, ipinapakita ang kanyang awtoridad sa pagtuturo ng pananampalataya. Ang awtoridad ng Papa ay sinusuportahan din ng Tradisyon, tulad ng makikita sa mga sulat ni San Ignacio ng Antioquia, na tumutukoy sa Simbahan ng Roma bilang „nangunguna sa pag-ibig,” at ni San Ireneo ng Lyon, na nagsasabing, dahil sa kanyang „mas dakilang pinagmulan,” kinakailangan na „ang buong Simbahan, ibig sabihin, ang mga mananampalataya mula sa lahat ng lugar,” ay sumang-ayon sa Simbahan ng Roma, dahil dito „ang tradisyon na nagmula sa mga apostol ay palaging napanatili.”
Kaya’t ang awtoridad ng Papa sa mga usapin ng pananampalataya at moralidad, at ang kanyang pangunahing tungkulin sa Simbahan, ay may batayang biblikal at tradisyonal, pinagtitibay ng patotoo ng sinaunang Simbahan at ang patuloy na pagsasagawa ng awtoridad na ito sa loob ng mga siglo.
