1
Autorytet Papieża jako najwyższego przywódcy Kościoła Katolickiego opiera się zarówno na Piśmie Świętym, jak i na Tradycji Kościoła. Pojęcie nieomylności papieskiej, jak uczy Katechizm Kościoła Katolickiego (CIC 891), stwierdza, że Papież jest nieomylny, gdy ogłasza doktryny wiary i moralności „ex cathedra”, to znaczy, gdy przemawia w swojej oficjalnej roli Najwyższego Pasterza Kościoła. Ta nieomylność jest darem Ducha Świętego, który zapewnia, że Papież w kwestiach istotnych dla zbawienia nie popełnia błędu. Od definicji dogmatu o nieomylności w 1870 roku, na Soborze Watykańskim I, „ex cathedra” nieomylność została oficjalnie użyta dwa razy: w 1854 roku przy ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi oraz w 1950 roku przy ogłoszeniu dogmatu o Wniebowzięciu Maryi.
Biblijne podstawy tego autorytetu sięgają Ewangelii Mateusza (Mt 16,18), gdzie Jezus mówi do Piotra: „Ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję mój Kościół”. Ten fragment podkreśla wyjątkową rolę Piotra jako fundamentu Kościoła. W Ewangelii Jana 21,15-17 Jezus powierza Piotrowi misję pasienia swoich owiec, potwierdzając jego przewodnictwo nad wspólnotą chrześcijańską.
Na Soborze Jerozolimskim (Dz 15,7-11) Piotr realizuje to przywództwo, decydując, że obrzezanie nie było konieczne do zbawienia, pokazując w ten sposób swój autorytet w nauczaniu wiary. Autorytet Papieża wspiera również Tradycja, jak wynika z pism św. Ignacego z Antiochii, który odnosi się do Kościoła w Rzymie jako do tego, który „przewodniczy w miłości,” oraz św. Ireneusza z Lyonu, który twierdzi, że z powodu jego „wybitnego pochodzenia” konieczne jest, aby „cały Kościół, to znaczy wierni ze wszystkich miejsc,” zgadzał się z Kościołem w Rzymie, ponieważ w nim „tradycja pochodząca od apostołów była zawsze zachowywana.”
Tak więc autorytet Papieża w kwestiach wiary i moralności oraz jego centralna rola w Kościele mają podstawy zarówno biblijne, jak i tradycyjne, wzmocnione przez świadectwo wczesnego Kościoła i nieprzerwany autorytet sprawowany przez wieki.
