1 Het gebruik van de term 'vader' om naar priesters te verwijzen, is een uitdrukking van hun geestelijke vaderschap, van de pastorale rol die ze vervullen, van de traditie van de Kerk en van het respect dat de gemeenschap hen betoont. Het is een manier om hun vitale rol in het geestelijk leven van de gelovigen en binnen de Kerk te erkennen, met nadruk op hun verantwoordelijkheid om te leiden, te onderwijzen en te heiligen. Daarom noemen de gelovigen priesters 'vader', ter ere van de fundamentele rol die zij in hun leven spelen.
In het decreet Presbyterorum Ordinis, vastgesteld tijdens het Tweede Vaticaans Concilie, staat beschreven dat priesters met iedereen moeten samenleven, hen onderwijzend en vermanend als geliefde kinderen. Dit weerspiegelt de reden waarom de gelovigen priesters vader noemen, door hen te erkennen als een geestelijk gezag dat voor de kudde zorgt zoals een vader voor zijn kinderen zorgt.
In zijn brief aan de gemeenschap van Korinthe stelt Paulus zichzelf voor als een geestelijke vader, bezorgd om te begeleiden, te corrigeren en met vaderlijke tederheid lief te hebben. Hij stuurt Timoteüs, die hij 'geliefde zoon' noemt, waarmee hij het concept van geestelijk vaderschap versterkt, wat een van de redenen is waarom christenen priesters vader noemen.
Hoewel de term 'vader' niet rechtstreeks in de Schrift voorkomt, is de rol van priester, of presbyter, duidelijk vastgesteld. In Handelingen 14, 23 benoemen Paulus en Barnabas oudsten in elke gemeenschap, die de rol van geestelijke leiders vervullen. Vandaag, net als toen, worden priesters gekozen en gewijd door een bisschop, die 'dubbel eerwaardig' zijn (1 Timoteüs 5, 17), om het volk van God te leiden en te dienen.
