1 Η χρήση του όρου 'πατέρας' για να αναφερθεί στους ιερείς είναι μια έκφραση της πνευματικής τους πατρότητας, της ποιμαντικής τους λειτουργίας, της παράδοσης της Εκκλησίας και του σεβασμού που η κοινότητα τους αποδίδει. Είναι ένας τρόπος αναγνώρισης του σημαντικού τους ρόλου στη πνευματική ζωή των πιστών και μέσα στην Εκκλησία, υπογραμμίζοντας την ευθύνη τους να καθοδηγούν, να διδάσκουν και να αγιάζουν. Γι' αυτό οι πιστοί αποκαλούν τους ιερείς 'πατέρες', τιμώντας τον θεμελιώδη ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή τους.
Στο διάταγμα Presbyterorum Ordinis, που θεσπίστηκε στη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, περιγράφεται ότι οι πρεσβύτεροι (ιερείς) πρέπει να συνυπάρχουν με όλους, διδάσκοντας και νουθετώντας τους όπως κάνουν οι αγαπητοί γονείς. Αυτό αντικατοπτρίζει το λόγο για τον οποίο οι πιστοί αποκαλούν τους ιερείς 'πατέρες', αναγνωρίζοντας σε αυτούς μια πνευματική εξουσία που φροντίζει το ποίμνιο όπως ένας πατέρας φροντίζει τα παιδιά του.
Ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή του προς την κοινότητα της Κορίνθου, αυτοπαρουσιάζεται ως πνευματικός πατέρας, ανησυχώντας να καθοδηγεί, να διορθώνει και να αγαπά με πατρική τρυφερότητα. Στέλνει τον Τιμόθεο, που αποκαλεί 'αγαπητό γιο', ενισχύοντας την έννοια της πνευματικής πατρότητας, που είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Χριστιανοί αποκαλούν τους ιερείς 'πατέρες'.
Αν και ο όρος 'πατέρας' δεν εμφανίζεται άμεσα στις Γραφές, η λειτουργία του ιερέα ή πρεσβύτερου καθορίζεται σαφώς. Στις Πράξεις των Αποστόλων 14, 23, ο Παύλος και ο Βαρνάβας ονομάζουν πρεσβύτερους σε κάθε κοινότητα, εκπληρώνοντας τον ρόλο του πνευματικού ηγέτη. Σήμερα, όπως και τότε, οι ιερείς επιλέγονται και χειροτονούνται από έναν επίσκοπο, και είναι 'άξιοι διπλής τιμής' (1 Τιμόθεον 5, 17), για να ηγηθούν και να υπηρετήσουν τον λαό του Θεού.
