1 Katolicy mają ikony, ponieważ te obiekty mają głębokie znaczenie teologiczne i duchowe, zakorzenione w tradycji Kościoła. Przede wszystkim ważne jest rozróżnienie między cześcią a adoracją. Ikony nie są czczone; adoracja jest zarezerwowana wyłącznie dla Boga. Ikony, z drugiej strony, są czczone jako reprezentacje świętych, Chrystusa i Najświętszej Maryi Panny. Są postrzegane jako okna do nieba, pozwalające wiernym kontemplować boskie rzeczywistości. Popiera to fakt, że Jezus, wcielając się, stał się "widzialnym obrazem niewidzialnego Boga" (Kolosan 1,15). Tak więc, kontemplując ikony, katolicy pamiętają o obecności Boga wśród nas.
Dodatkowo, katolicy mają ikony, ponieważ służą one jako narzędzia katechetyczne i edukacyjne. Na przestrzeni historii Kościoła wielu wiernych nie miało dostępu do tekstów pisanych lub nie potrafiło czytać. Ikony stały się zatem sposobem opowiadania historii zbawienia i nauczania o tajemnicach wiary. Ilustrują sceny biblijne, wydarzenia z życia Chrystusa i świętych, czyniąc niewidzialne duchowe rzeczywistości widzialnymi. Na przykład, w Księdze Wyjścia 25,18-20, Bóg nakazuje stworzenie obrazów cherubinów do Przybytku, pokazując, że stworzenie świętych obrazów ma biblijne podstawy.
Ikony są również manifestacją żywej Tradycji Kościoła. Tak jak ustne nauczanie przekazuje Ewangelię, ikonografia robi to samo poprzez obrazy.
Ikony są zintegrowane z liturgią katolicką, pomagając wiernym skoncentrować się na modlitwie i adoracji. Gdy katolicy mają ikony w swoich kościołach i domach, są w zgodzie z tradycją liturgiczną Kościoła, która zawsze ceniła użycie świętych obrazów. Podczas Mszy na przykład, obrazy pomagają wiernym przypominać sobie życie Chrystusa i świętych, przywołując na myśl celebrowane tajemnice. W Księdze Liczb 21,8-9, Bóg nakazuje stworzenie żelaznej wężyka, który, gdy na niego patrzono, przynosił uzdrowienie tym, którzy byli zatruci, pokazując, że materialne przedmioty mogą, z boską łaską, mediować duchowe łaski.
Na pierwszych Soborach Kościoła, takich jak II Sobór Nicejski w 787 roku, czcić ikon formalnie obroniono przed herezją ikonoklazmu, która odrzucała używanie obrazów. Sobór ten potwierdził, że czcząc ikonę, katolicy nie adorują drewna czy farby, ale to, co ikona reprezentuje. W przypadku Chrystusa, adoracja jest należna, ponieważ On jest Bogiem. W przypadku Najświętszej Maryi Panny i świętych, katolicy ofiarują cześć, która jest formą szacunku i honoru, bez adoracji, która jest zarezerwowana wyłącznie dla Boga (Mateusza 4,10). Tak więc, czcząc ikony świętych, wierni przypominają sobie przykłady świętości i proszą o ich wstawiennictwo, zawsze zachowując rozróżnienie między cześcią a adoracją.
Dodatkowo, katolicy mają ikony, ponieważ od wczesnych wieków Kościoła obrazy były używane jako narzędzia cichego głoszenia. W katakumbach Rzymu, datowanych na II i III wiek, znajdujemy malowidła przedstawiające Chrystusa jako Dobrego Pasterza, Najświętszą Maryję Pannę i świętych. Te obrazy służyły do edukowania wiernych i przekazywania przesłania Ewangelii, szczególnie w czasach, gdy wielu chrześcijan było analfabetami. Ta praktyka jest zgodna z biblijnym spojrzeniem, jak w Księdze Wyjścia 25,18-20, gdzie Bóg nakazuje stworzenie obrazów cherubinów do Przybytku. Obrazy pomagają wiernym medytować nad boskimi rzeczywistościami i wzmacniać ich wiarę, zawsze pamiętając, że adoracja jest należna wyłącznie Bogu.
Te powody pokazują, dlaczego katolicy mają ikony: są one środkiem do zbliżenia się do świętości, edukacji w wierze i głębszego uczestnictwa w liturgii, zawsze w komunii z Tradycją Kościoła.
