1 Naniniwala ang mga Katoliko sa purgatoryo:
Ang paniniwalang Katoliko sa purgatoryo ay isang paraan upang maunawaan ang pag-aaruga ng Diyos sa mga kaluluwa na, bagaman nasa kanyang grasya, ay nangangailangan pa rin ng paglilinis upang maging ganap na handa sa pagpasok sa Langit.
Ang purgatoryo ay isang katotohanan ng pananampalataya (dogma) na opisyal na ipinahayag sa konseho ng Florensya (1439) at pinagtibay sa konseho ng Trento (1545-1563), na itinuturo ng Simbahang Katoliko mula sa kanyang simula, na kinumpirma ng Tradisyon, ng mga Kasulatan at ng Magisterium ng Simbahan. Sa lahat ng anyo ng Mga Dasal sa Eukaristiya sa Banal na Misa, mayroong sandali ng mga dasal para sa mga yumao, kung saan ang simbahan ay nag-aalay ng sakripisyo ni Cristo para sa mga kaluluwa.
Mahalagang tandaan na ang mga dasal na ito ay may epekto lamang para sa mga kaluluwa sa purgatoryo, sapagkat ang mga nasa kaluwalhatian ng Langit ay hindi na kailangan ng mga dasal dahil nakikita na nila ang Diyos at ang mga nasa impiyerno ay nahatulan na. Gayunpaman, halimbawa, kung may nagdarasal para sa isang kaluluwa na nasa Langit na, ang kanyang mga dasal ay makikinabang sa iba na nangangailangan ng mga ito.
Sa Bibliya, makikita natin ang maraming halimbawa na nagpapahiwatig ng ideyang ito. Isa sa mga ito ay sa 2 Macabeo 12,38-46, kung saan inutos ni Judas Macabeo na mag-alay ng mga dasal at sakripisyo para sa mga patay, naniniwalang ito ay makakatulong sa kanila. Ito ay nagpapahiwatig na kahit pagkatapos ng kamatayan, ang mga kaluluwa ay maaaring dumaan sa isang proseso ng paglilinis, at ang mga dasal ng mga buhay ay maaaring maging mahalaga sa kanila.
Nagsalita rin si Hesus ng isang uri ng paglilinis sa Mateo 5,26, sa pagsasabing: "Walang alinlangan na makakalabas ka roon hanggang hindi mo nababayaran ang huling kusing." Ito ay nagpapahiwatig na bago makaharap nang lubusan sa Diyos, maaaring may "pag-aayos ng mga pagkakautang," isang panahon ng paglilinis.
Sa Mateo 12,32, binanggit ni Hesus na ang ilang mga kasalanan ay maaaring mapatawad "sa mundong ito o sa darating," na nagpapahiwatig na kahit pagkatapos ng kamatayan, mayroon pa ring posibilidad ng paglilinis para sa ilang mga kaluluwa.
Si San Pablo ay tumutukoy din dito sa 1 Corinto 3,11-15, na nagsasabing ang mga gawa ng bawat tao ay susubukin ng apoy, at yaong ang mga gawa ay hindi mabuti ay magkakaroon ng pagkalugi, ngunit maliligtas pa rin "tulad ng pagdaan sa apoy." Ang apoy na ito ay nauunawaan bilang isang kinakailangang paglilinis.
Isa pang mahalagang punto ay sa 1 Pedro 1,6-7, na inihahambing ang ating pananampalataya sa gintong pinalinis sa apoy. Pinalalakas nito ang ideya na kahit pagkatapos ng kamatayan, maaari tayong dumaan sa isang yugto ng paglilinis bago tayo maging ganap na handa sa kabuuan ng Langit.
Sa wakas, sa Pahayag 21,27 sinasabi na "walang maruming papasok sa Langit," na nagpapaalala sa atin na bago tayo makaharap sa Diyos, kailangan nating maging ganap na dalisay.
Ipinaliwanag sa Katekismo ng Simbahang Katoliko na ang purgatoryo ay isang estado ng paglilinis para sa mga kaluluwa na namatay sa pakikipagkaibigan sa Diyos, ngunit kailangan pa ng huling paglilinis bago makapasok sa Langit (CIC 1030). At, ayon sa pagtuturo ng Katekismo, ang mga dasal ng mga buhay ay maaaring makatulong sa mga kaluluwang ito na mas mabilis na mapadalisay (CIC 1032).
Samakatuwid, ang purgatoryo ay hindi isang parusa, kundi isang pagpapakita ng pag-ibig at awa ng Diyos, na nagbibigay ng pagkakataon para sa huling paglilinis. Ito ay isang landas ng paghahanda upang ang lahat ay makamit ang ganap na kabanalan at makasama ang Diyos magpakailanman sa Langit.
