1 Spowiedź grzechów księdzu jest mocno zakorzeniona w Piśmie Świętym i tradycji Kościoła. Po Swoim zmartwychwstaniu Jezus dał apostołom moc odpuszczania grzechów, jak widzimy w J 20,22-23: „Tchnął na nich i powiedział: ‘Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone; którym zatrzymacie, są im zatrzymane’”. To jasno pokazuje, że Jezus ustanowił sakrament Pojednania, powierzając apostołom misję odpuszczania grzechów w Jego imieniu.
Co więcej, w Mt 16,19 i Mt 18,18 Jezus daje apostołom moc „wiązania i rozwiązywania”, czyli władzę odpuszczania lub zatrzymywania grzechów. Ta władza została przekazana następcom apostołów, biskupom i księżom, którzy działają jako szafarze pojednania, jak naucza św. Paweł w 2 Kor 5,18-20: „Bóg pojednał nas z Sobą przez Chrystusa i powierzył nam posługę pojednania”.
W Jk 5,16 jesteśmy wezwani do „wyznawania naszych grzechów jedni drugim”, co podkreśla rolę kapłanów w modlitwie i wstawiennictwie za duchowe uzdrowienie grzesznika. Jest to podstawa praktyki sakramentalnej spowiedzi, w której kapłan działa w imieniu Chrystusa i Kościoła.
Władza odpuszczania lub zatrzymywania grzechów, wspomniana ponownie w J 20,23, wyraźnie wskazuje, że ten akt jest koniecznym sakramentem do przywrócenia komunii z Bogiem i wspólnotą. Przebaczenie grzechów nie jest jedynie zaleceniem, lecz integralną częścią posługi apostolskiej.
Łk 5,24 i Łk 24,47 pokazują, że Chrystus ma władzę odpuszczania grzechów i powierzył tę władzę apostołom, aby pojednanie było głoszone w Jego imieniu. Dlatego wyznanie grzechów księdzu to podążanie za wolą Chrystusa i dążenie do pojednania z Bogiem.
W końcu, w Hbr 5,1-3 widzimy, że kapłaństwo Nowego Przymierza obejmuje składanie ofiar za grzechy. Dlatego księża, jako szafarze Chrystusa, przynoszą przebaczenie i duchowe uzdrowienie przez sakrament spowiedzi.
Dlatego wyznawanie grzechów księdzu jest aktem posłuszeństwa wobec Boskiej instytucji Chrystusa, który dał Kościołowi moc odpuszczania grzechów i przywracania komunii wiernych z Bogiem.
