1 Obrzezanie, w Księga Rodzaju 17,12, było znakiem Starego Przymierza, stosowanym wobec chłopców w ósmym dniu życia. Chrzest, jako nowe obrzezanie, zgodnie z nauką Kolosan 2,11-12, zastępuje ten rytuał, pozwalając dzieciom zostać włączonymi do Nowego Przymierza i otrzymać łaskę Bożą.
Katechizm Kościoła Katolickiego (CIC 1250) uczy, że dzieci, urodzone z upadłą naturą ludzką przez grzech pierworodny, muszą zostać uwolnione poprzez chrzest. Chociaż chrzest niemowląt nie jest wyraźnie wspomniany w Piśmie Świętym, dzieci są uwzględnione w planie zbawienia, ponieważ wszyscy potrzebują oczyszczenia.
W Mateusza 28,19 Jezus nakazuje swoim uczniom: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je...” Polecenie Jezusa nie wyklucza dzieci. Chociaż ten fragment Pisma Świętego nie odnosi się bezpośrednio do chrztu niemowląt, można zrozumieć, że wszystkie narody obejmują również dzieci w każdym wieku.
W Dziejach Apostolskich 2,38-39 Piotr mówi, że obietnica chrztu dotyczy „was i waszych dzieci”. Chociaż nie ma bezpośredniego odniesienia do chrztu niemowląt, wzmianka o dzieciach wskazuje, że obietnica zbawienia przez chrzest obejmuje dzieci, otwierając możliwość ich chrztu.
W Dziejach Apostolskich 16,15 i 16,33 widzimy, jak Lidia i strażnik więzienny zostali ochrzczeni wraz z „całym swoim domem”. Praktyka chrzczenia całej rodziny, choć nie wspomina wyraźnie o dzieciach, sugeruje, że chrzest członków w każdym wieku, w tym najmłodszych, był częścią tradycji apostolskiej.
W 1 Koryntian 1,16 Paweł wspomina, że ochrzcił „dom Stefanasa”, wzmacniając wzór chrztu całych rodzin. Chociaż Pismo Święte nie szczegółowo opisuje obecności dzieci w tych wydarzeniach, tradycja sugeruje, że były one uwzględnione w chrzcie, tak jak były obrzezane w Starym Przymierzu.
Rzymian 5,18-19 stwierdza, że grzech pierworodny dotyka wszystkich, w tym noworodków. Chociaż chrzest niemowląt nie jest wyraźnie szczegółowo opisany w tym tekście, potrzeba oczyszczenia z grzechu pierworodnego sugeruje, że chrzest jest również konieczny dla dzieci.
W Łukasza 18,15-16 Jezus przyjmuje dzieci i mówi: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie, bo do nich należy Królestwo Boże”. Chociaż chrzest niemowląt nie jest wspomniany, to zaproszenie Jezusa pokazuje, że dzieci są godne otrzymania łaski, uzasadniając praktykę chrztu niemowląt.
Wreszcie w Jana 3,5 Jezus uczy, że „nikt nie może wejść do Królestwa Bożego, jeśli nie narodzi się z wody i Ducha”. To dotyczy wszystkich, w tym dzieci, które również potrzebują łaski chrztu, chociaż tekst nie wspomina wyraźnie o chrzcie niemowląt.
Świadectwo Ojców Kościoła:
Ojcowie Kościoła wspierają praktykę chrztu niemowląt od najwcześniejszych wieków. Orygenes (ok. 185-254 n.e.) stwierdził, że chrzest niemowląt był tradycją otrzymaną od apostołów. W swoich Homiliach na temat Księgi Kapłańskiej mówi, że Kościół chrzci dzieci, ponieważ już od narodzin są one splamione grzechem pierworodnym.
Święty Ireneusz z Lyonu (ok. 130-202 n.e.), w Adversus Haereses, pisze, że Jezus „przyszedł, aby zbawić wszystkich ludzi, w tym dzieci, młodzież i dorosłych”, wzmacniając włączenie dzieci do planu zbawienia przez chrzest.
Ponadto święty Cyprian z Kartaginy (ok. 210-258 n.e.) bronił w liście chrztu dzieci, nawet przed ósmym dniem, odpowiadając na pytanie dotyczące tej praktyki. Potwierdza, że żadna dusza nie powinna być pozbawiona łaski zbawienia Bożego.
Te świadectwa pokazują, że nawet bez wyraźnej wzmianki w Piśmie Świętym, praktyka chrztu niemowląt była powszechnie akceptowana i broniona w tradycji chrześcijańskiej od najwcześniejszych wieków, jako część przekazu wiary otrzymanej od apostołów.
