1 Op het altaar vindt het hoogtepunt van de liturgie plaats: de consecratie van brood en wijn, die het Lichaam en Bloed van Christus worden. Dit verwijst naar het offer van Christus aan het kruis, dat op een onbloedige manier in elke Mis wordt gevierd. Wanneer katholieken een altaar in de kerk hebben, bevestigen zij hun geloof in de eucharistie als de "bron en het hoogtepunt van het hele christelijke leven" (CIC 1324), omdat Christus zich daar voor ons aanbiedt ter herinnering aan wat Hij op Golgotha heeft gedaan.
Bovendien weerspiegelt het altaar het idee van gemeenschap en eenheid van de kerk. Alle gelovigen verzamelen zich rond het altaar om deel te nemen aan het ene brood en de ene beker, zoals Paulus leert in 1 Korintiërs 10:16-17: "Is de beker der dankzegging die wij zegenen niet een gemeenschap met het bloed van Christus? Is het brood dat wij breken niet een gemeenschap met het lichaam van Christus? Omdat er één brood is, zijn wij, hoewel velen, één lichaam." Het altaar is daarom het symbool dat katholieken met Christus en met elkaar verenigt.
Bijbels gezien heeft het altaar zijn wortels in het Oude Testament, waar het altaar de centrale plaats was voor de offers die aan God werden gebracht. In het Nieuwe Testament vervangt het volmaakte offer van Christus echter de oude offers. In Hebreeën 13:10 verklaart de auteur: "Wij hebben een altaar waarvan zij die de tabernakel bedienen, niet mogen eten." Dit "altaar" is Christus zelf, wiens unieke en eeuwige offer tegenwoordig wordt gesteld op het altaar van de kerk.
Katholieken hebben een altaar in de kerk omdat het Christus en zijn verlossend offer symboliseert, gevierd op sacramentele wijze. Tijdens de Mis wordt het altaar het ontmoetingspunt tussen hemel en aarde, waar de gelovigen deelnemen aan het mysterie van de verlossing. Het altaar is het centrum van het liturgische leven, en daardoor worden katholieken dieper verenigd met Christus en met elkaar in geloof en eucharistie, en vernieuwen zij voortdurend hun toewijding aan God en de kerk.
