Γιατί οι ιερείς δεν μπορούν να παντρευτούν;

Η απαγόρευση του γάμου για τους ιερείς στην Καθολική Εκκλησία έχει τις ρίζες της σε μια παράδοση αιώνων, βασισμένη σε θεολογικά, ιστορικά και πνευματικά θεμέλια. Η πρακτική του κατενδύματος του ιερέα, αν και δεν αποτελεί δόγμα, είναι μια εκκλησιαστική πειθαρχία που αντιπροσωπεύει μια πρόσκληση για αποκλειστική αφοσίωση στον Θεό και την υπηρεσία της κοινότητας, εμπνευσμένη από το ίδιο παράδειγμα του Ιησού Χριστού.

Η κατενδύση επιτρέπει στον ιερέα να αφιερωθεί πλήρως στην αποστολή του. Παραίτηση από το γάμο, ο παπάς συμβολίζει την ολοκληρωτική του παράδοση στον Κύριο και την Εκκλησία, καθιστώντας τον πιο διαθέσιμο να ανταποκριθεί στις πνευματικές και παστροφικές ανάγκες των πιστών. Αυτή η δέσμευση στοχεύει όχι μόνο στο να διευκολύνει την εργασία του, αλλά και να εκφράσει μια αναπόσπαστη αγάπη και μια ριζική πίστη στο Βασίλειο του Θεού.

Στη Βίβλο, ο Άγιος Παύλος, στην πρώτη επιστολή του προς Κορίνθιους, υποστηρίζει ότι το κατένδυμα δίνει μεγαλύτερη ελευθερία για να επικεντρωθεί στις “θέματα του Κυρίου” (1 Κορίνθιους 7,32-35), χωρίς τις αποσπάσεις από μια οικογενειακή ζωή. Αυτή η ελευθερία αντανακλάται στην παστροφική πρακτική, όπου ο παπάς είναι πιο διατεθειμένος να αναλάβει ευθύνες προς όφελος της κοινότητας. Στο Ματθαίος 19,12, ο Ιησούς επίσης υπονοεί την εθελοντική επιλογή ορισμένων για μια κατενδυτική ζωή "για το Βασίλειο των Ουρανών", ένα ιδανικό που η Καθολική Εκκλησία θεωρεί κατάλληλο για εκείνους που ασκούν το ιερατικό έργο.

Η παράδοση των Καθολικών ιερέων που ζουν σε κατένδυση χρονολογείται από τον 4ο αιώνα, αλλά ήταν επίσημα επιβεβαιωμένη από το Συνέδριο των Λατεράνων II το 1139, που έκανε την κατένδυση υποχρεωτική για τους ιερείς. Αυτός ο κανόνας εδραιώνει την πρακτική της ζωής του ιερατείου ως μια επέκταση του Ιησού Χριστού, ο οποίος έζησε σε κατένδυση και αφοσιωμένος στη θεϊκή αποστολή.

Η Εκκλησία βλέπει το κατένδυμα ως ένα συγκεκριμένο σημάδι της συνολικής και ριζικής αφοσίωσης των ιερέων, που καλούνται να ζουν "in persona Christi", δηλαδή, στην προσωπικότητα του Χριστού, μαρτυρώντας την πραγματικότητα του Βασιλείου του Θεού.

Η επιλογή του κατενδύματος θεωρείται επίσης ως μια προάγγελη της αιώνιας ζωής. Ο Ιησούς, στο Ματθαίος 22,30, αναφέρει ότι στην ανάσταση “δεν παντρεύονται, ούτε παντρεύονται”, υποδεικνύοντας το κάλεσμα όλων σε μια ένωση με τον Θεό που υπερβαίνει τους γήινους δεσμούς. Έτσι, το κατένδυμα των ιερέων είναι μια έκφραση αυτού του ουμανιστικού ιδεώδους, όπου η ζωή του παπά συμβολίζει την αιώνια κοινότητα με τον Θεό.

Είναι σημαντικό, ωστόσο, να σημειωθεί ότι αυτή η πειθαρχία δεν είναι καθολική. Στην Ανατολική Καθολική Εκκλησία, άνδρες που είναι παντρεμένοι μπορούν να χειρονομηθούν ως ιερείς, αν και το κατένδυμα είναι υποχρεωτικό για τους επισκόπους. Αυτή η ποικιλία δείχνει ότι, ενώ η Εκκλησία εκτιμά το κατένδυμα ως ένα σημαντικό σημάδι της αφοσίωσης στον Θεό, αναγνωρίζει επίσης τις συνεισφορές που οι παντρεμένοι άνδρες μπορούν να προσφέρουν στο ιερατικό έργο.

Το κατένδυμα είναι, επομένως, μια ιδιαίτερη επιλογή και κάλεσμα που επιτρέπει στον ιερέα να μαρτυρήσει την αγάπη και την αφοσίωση στο Βασίλειο του Θεού με ολοκληρωμένο τρόπο. Αυτό το κάλεσμα, αν και απαιτητικό, θεωρείται ως ευλογία για την Εκκλησία και την κοινωνία, όπου ο ιερέας, μέσω της πλήρους αφοσίωσής του, ενσαρκώνει την αγάπη του Θεού και την ελπίδα για αιώνια ζωή.