1 Ang kaligtasan ay nauunawaan bilang isang libreng kaloob mula sa Diyos, ibinigay sa pamamagitan ng biyaya at tinanggap sa pamamagitan ng pananampalataya. Ito ay nangangahulugang walang sinuman ang makakamit ang kaligtasan sa pamamagitan ng sariling merito, sapagkat ito ay isang hindi karapat-dapat na regalo mula sa Diyos. Itinuturo sa atin ng Biblia sa Efeso 2:8-10 na tayo ay naliligtas sa pamamagitan ng biyaya, hindi ng ating sariling gawa. Gayunpaman, ang mabubuting gawa ay inihanda ng Diyos bilang tugon sa biyayang tinanggap.
Ang pananampalataya ay mahalaga para sa kaligtasan dahil ito ang nagbubukas sa atin upang matanggap ang biyaya ng Diyos. Gayunpaman, ang tunay na pananampalataya ay dapat magpakita sa konkretong mga aksyon. Sinasabi sa Santiago 2:17 na "ang pananampalataya na walang gawa ay patay", ibig sabihin, kung sinasabi ng isang tao na may pananampalataya siya ngunit hindi naman nakikita sa kanyang mga gawa, ito ay walang kabuluhan. Dagdag pa sa Galacia 5:6 na ang pananampalataya ay gumagana sa pamamagitan ng pag-ibig, at ang pag-ibig ay naipapakita sa pamamagitan ng mabubuting gawa.
Ang mabubuting gawa ay natural na bunga ng buhay na pananampalataya. Hindi sila ang sanhi ng kaligtasan, kundi ang ebidensya na ang biyaya ay kumikilos sa atin. Sa Mateo 7:21, itinuro ni Hesus na hindi sapat ang maniwala o tawagin ang Kanyang pangalan; kinakailangan ang pagsunod sa kalooban ng Diyos. Kaya, ang mga gawa ay nagpapakita na ang pananampalataya ay tunay.
Sa Filipos 2:12-13, tayo ay hinihikayat na "pagtrabahuan ang inyong sariling kaligtasan" sa pakikipagtulungan sa biyaya ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang biyaya, pananampalataya, at mga gawa ay nagtutulungan: ang biyaya ang nagliligtas sa atin, ang pananampalataya ang nagbubukas sa atin sa kaligtasan, at ang mga gawa ay bunga ng buhay na pananampalatayang iyon.
