1 Gumagamit ang mga Katoliko ng banal na tubig para sa mga dahilan na malalim na nakaugat sa tradisyon ng Simbahan at Banal na Kasulatan. Ang banal na tubig, na binasbasan ng isang pari, ay isang sakramental, isang nakikitang tanda ng di-nakikitang biyaya ng Diyos, na may layuning maglinis, magprotekta, at magpabanal. Isa sa mga pangunahing dahilan ng paggamit ng banal na tubig ay ang koneksyon nito sa binyag. Inutusan ni Hesus ang kanyang mga alagad na magbinyag "sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Espiritu Santo" (Mt 28,19), at ang paggamit ng banal na tubig ay nagpapapaalala sa unang sakramentong ito na naglilinis sa Kristiyano mula sa orihinal na kasalanan at nagdadala sa kanya sa buhay ng biyaya. Sa paggamit ng banal na tubig, ang mga mananampalataya ay naaalala ang sandaling ito ng pagsisimula at muling pinagtitibay ang kanilang pangako na mamuhay ayon sa pananampalataya.
Ang praktika ng paggamit ng mga binasbasang bagay, tulad ng banal na tubig, ay may pundasyon sa Kasulatan. Sa Lumang Tipan, nakikita natin na inutusan ng Diyos si Moises na gumamit ng mga bagay at ritwal para sa kabanalan. Halimbawa, sa Mga Bilang 19,9, iniutos ng Diyos na gamitin ang "tubig na panlinis" upang linisin ang bayan. Gayundin, sa 2 Mga Hari 2,21, ginamit ng propetang Eliseo ang tubig upang pagalingin ang tubig ng Jerico, ginagawa itong dalisay at angkop para sa paggamit ng bayan. Ang mga halimbawang ito ay nagpapakita na mula pa noong unang panahon, pinipili ng Diyos ang mga materyal na bagay upang iparating ang Kanyang biyaya.
Sa Bagong Tipan, may higit na diin sa paggamit ng pisikal na mga elemento upang maipahayag ang espirituwal na mga realidad. Sa Juan 9,6-7, gumawa si Hesus ng putik gamit ang kanyang laway at lupa at inilapat ito sa mga mata ng isang bulag upang pagalingin siya. Ang paggamit na ito ng pisikal na mga elemento upang iparating ang kagalingan ng Diyos ay nagbibigay-diin sa realidad ng mga sakramental sa buhay ng Simbahan. Gayundin, sa Mga Gawa ng mga Apostol 19,11-12, ang mga kasuotan ni San Pablo ay dinadala sa mga maysakit at sila ay gumagaling sa kanilang karamdaman at naliligtas mula sa masasamang espiritu. Ipinapakita nito na ang mga binasbasang bagay ay maaaring maging instrumento ng biyaya ng Diyos.
Bukod sa koneksyon nito sa binyag at paglilinis, ang banal na tubig ay ginagamit din bilang proteksyon laban sa kasamaan. Bilang isang sakramental, ito ay humihiling ng proteksyon ng Diyos para sa mga gumagamit nito nang may pananampalataya. Sa tradisyong Katoliko, batay sa pamamagitan ng Diyos, ang banal na tubig ay iniwisik sa mga tao, bahay, at mga bagay, hinihiling sa Diyos na alisin ang lahat ng masamang impluwensya. Ang paggamit na ito ay maihahalintulad sa itinuro ni Hesus tungkol sa kapangyarihan ng pagtawag sa pangalan ng Diyos laban sa tukso at espirituwal na kasamaan.
Kaya't kapag gumagamit ang mga Katoliko ng banal na tubig, sinusunod nila ang isang praktika na nakaugat sa biblikal at patristrikong tradisyon. Ang banal na tubig ay isang patuloy na paalala ng binyag, isang paraan ng espirituwal na paglilinis, at isang anyo ng proteksyon laban sa kasamaan, tulad ng itinuro ng Simbahan sa paglipas ng mga siglo upang gawing banal ang mga materyal na bagay at ilapit tayo sa biyaya ng Diyos.
